Mesaj Sayısı: 233 Nereden: bursa Katılım Tarihi: 07.07.07
Mesaj Tarihi 10-09-2007 14:04
Dört mum yavaşça yanıyordu.
Ortam çok yumuşaktı ve konuştukları
duyuluyordu.
İlki söyledi:
Ben barışım!"
Artık kimse benim yanık kalmamı
sağlamıyor, sanıyorum söneceğim. "
Alevi hızla azaldı ve bütünüyle söndü.
İkincisi söyledi:
Ben inancım!"
Neredeyse herkes benim artık gerekli
olmadığımı düşünüyor
o nedenle daha fazla yanık kalmama hiç
gerek yok
Konuşmayı bitirdiği zaman, bir rüzgâr
hafifçe esti ve onu söndürdü.
Üzgünce üçüncü mum sırası gelince konuştu:
Ben sevgiyim!
Yanık kalmak için artık gücüm kalmadı. İnsanlar beni bir kenara bıraktı ve önemimi
anlamadı. Kendilerine en yakın olanları bile
sevmeyi unuttular
Ve hiç zaman yitirmeden söndü.
Ansızın...
Bir çocuk odaya girer ve üç mumun
yanmadığını görür
Neden yanmıyorsunuz sizin sonuna kadar
yanmanız gerekir "
Bunu söyleyerek, çocuk ağlamaya başlar.
Ardından dördüncü mum söyler:
Korkma ben hala yanıkken diğer mumları
yeniden yakabiliriz
çok güzelmiş gerçekten öyle. benim sevdiğim bi sözde destekler sanırım bu yazıyı;parasını yitiren az şey yitirmiştir onurunu yitiren çok şey yitirmiştir ama ümidini yitiren herşeyini yitirmiştir.. paylaşım için çok teşekkürler
OrdA öYle Bİr Kul vaR Kİ kULDaN ÖTe KUlDAN ziYADE...